Afkicken en hoopvol zijn

IK MAG STOPPEN MET DE ANTIBIOTICA’S! Zo, dat is eruit 😉

De rest van mijn behandeling gaat gewoon door natuurlijk. Het is wel even slikken om al te moeten stoppen terwijl ik me nog geen haar beter voel, slechter zelfs. Maar het is dus de bedoeling dat we over twee maanden gaan evalueren waar ik nu sta en wat de behandeling tot nu toe gedaan heeft. Ik word dan weer opnieuw getest op Lyme en andere infecties, met hopelijk als resultaat dat het allemaal flink gekelderd is! De mogelijkheid is ook aanwezig dat er juist nóg een co-infectie naar boven zal komen, maar daar wil ik voorlopig even niet aan denken ;-).

De eerste drie weken zal ik serieus moeten afkicken, maar we hopen met zijn allen dat ik daarna wat op ga knappen. Ik merk ook niet zoveel van de natuurlijke therapie die ik er sinds dit jaar bij doe (en van de rest wat ik allemaal neem overigens ook niet zoveel als ik zou willen), maar volgens mijn arts komt dat door de zware antibiotica en zal daar dus over een paar weken wat verandering in komen.

Het is allemaal nog erg onzeker, maar ik hoop over een paar maanden meer duidelijkheid te krijgen over waar ik sta, en hoe we verder gaan behandelen. Aan de ene kant vind ik het eng om te stoppen; wat als die 13 maanden nu niet genoeg hebben gedaan? Aan de andere kant slaakt mijn lichaam een zucht, hier was het toch wel aan toe. De vraag hoe lang dit avontuur nog gaat duren kon mijn arts niet beantwoorden, misschien nog wel járen. Mocht ik willen, kon ik wel naar een beroemde waarzegger gaan in Parijs, die zou mij mogelijk wél kunnen vertellen hoe lang het nog gaat duren, haha. Eh, thanks but no thanks ;-).

Hoe onzeker ook, er is licht aan het einde van de tunnel. En al is die tunnel verrekte lang, ik kruip er naar toe. Of ik bind een touw om mijn middel en laat me vooruit slepen. Want aan het einde van die tunnel, daar is HOOP.

Jubileum!

Precies een jaar ben ik nu bezig met mijn behandeling tegen Lyme en Co’s. Daar moet ik natuurlijk even een blogje aan wijden!

Toen ik een jaar geleden mijn eerste antibiotica’s naar binnen werkte, had ik de hoop en een beetje de verwachting dat de eerste twee maanden het zwaarste zouden worden, waarna het langzaam wat beter zou gaan. Zwaar waren die maanden wel, alleen die maanden erop helaas ook. Er dook er nog een extra co-infectie uit de testen, en tegen de zomer werd het mij wel duidelijk dat dit nog heel lang gaat duren. Toen zijn we overgeschakeld op infusen, omdat dit een betere behandel optie voor mij was/is.

Mensen vragen aan mij geregeld of ik mij al beter voel. En als het antwoord ‘nee’ is, of ik dan misschien niet toch, ongemerkt, een beetje vooruit ben gegaan? Maar helaas, Lyme betekent een lange adem hebben, en is na jaren schade aangericht te hebben, niet zomaar op te lossen. Het is geen simpele infectie ziekte, die na een korte kuur over is, maar een gecompliceerde multi – systeem ziekte waarbij de bacterie zelf maar een onderdeel is. Wel zijn er tekenen dat de behandeling aanslaat, waar we ons met zijn allen stevig aan vast klampen.

De 21ste was ik jarig, waar ik op mijn manier echt van heb genoten! Wel was het confronterend om op deze manier 24 te worden. Mijn wereld staat stil, maar de tijd helaas niet! Op naar volgend jaar, hopen dat ik dan een leuk feest kan geven ter ere van een kwart eeuw oud worden
;-).

Ondertussen ga ik er weer met volle gas tegenaan, met een nieuwe reeks infusen. Dit keer mét beschermengel, een mooie speld die ik voor mijn verjaardag gekregen heb (thanks Rob!). Nu MOET de behandeling goed aanslaan natuurlijk ;-). Wel is er afgelopen dinsdag een drama geweest met een infuus lijn die sneuvelde, en het prikken van een nieuwe (ik ben ook zo makkelijk te prikken, not!). Uiteindelijk hing ik na 17.00 aan mijn infuusje, in plaats van 11 uur in de ochtend …. zucht. Fingers crossed voor de volgende weken!

Of ik ooit zal genezen weet niemand, maar waarschijnlijk is het niet. Wel geloof ik dat ik beter kan worden, als ik dat niet meer zou geloven, is het een beetje zonde om deze immens zware (en dure!) behandeling voort te zetten. Hoeveel beter? Ik hoop nog steeds een hele boel! Maar voor nu is het mijn simpele wens om aan het einde van dit jaar weer een klein beetje voor mijzelf te kunnen zorgen, in ieder geval genoeg om weer bij Jasper te kunnen wonen.

Artsen die denken dat dit tussen de oren zit, hebben het nu meer dan ooit gruwelijk fout. Aan mij zal het niet liggen, want ik heb nog nooit zoveel doorzettingsvermogen en strijdlust gehad als nu!

Ik ga weer lekker verder feesten met mijn laatste infuus voor deze week.

Hasta la vista, baby!